Langzamerhand ontvang ik weer leerlingen bij mij aan tafel. Op afstand, handjes wassen bij binnenkomst, tussen de leerlingen door even goed schoonmaken, alles volgens de richtlijnen. Fijn om mijn cliënten weer live in de ogen te kunnen kijken, die dimensie ontbrak toch wel tijdens de beeldbel-afspraken. En ook leerlingen en studenten geven aan het prettig te vinden weer langs te kunnen komen.
De ‘op-afstand samenleving’ zorgt ook voor een beeldspraak die ik regelmatig gebruik tijdens gesprekken. Het leren om eens op een afstandje te kijken naar de vraagstukken die voor je liggen. Even uit de cirkel van overtuigingen, twijfels en ‘beren op de weg’ stappen en de boel eens overzien op afstand. Niet meer tot je nek toe ondergedompeld in negatieve gedachten, maar er eens uitstappen en kijken hoe het er dan uitziet. En dan blijkt er vaak opeens wat meer overzicht te komen, blijken beren op de weg wat minder eng te zijn. Een voorzichtig gevoel van vertrouwen, twijfel over de twijfel, wat vaak leidt tot een positiever gevoel en het gevoel weer grip te krijgen op het eigen denken en leven.
Op afstand met elkaar omgaan, is het nieuwe normaal, zo wordt gezegd. Een onnatuurlijke situatie voor de mens die we hopelijk ooit weer kunnen afschaffen. Op afstand naar je problemen kijken, zou wat mij betreft direct het nieuwe normaal mogen zijn.