Ik weet het nog goed, die allereerste cliënt die ik mocht begeleiden:
Aarzelend komt ze binnen, een jonge vrouw van 20. Schuchter vertelt ze me over de problemen die ze ervaart met haar studie. Over de nachten die ze doorbrengt boven haar boeken om toch vooral maar alles te lezen, om vooral toch maar niets over te slaan. Over de hoge eisen die er worden gesteld op school en haar angst om ‘niet goed genoeg’ te zijn. Haar angst om fouten te maken en te falen.
Ze vertelt over haar vriendinnengroep die ze bij elkaar probeert te houden. De activiteiten die zij altijd organiseert. Over het contact met haar ouders en haar jongere zusjes. Over de hoge verwachtingen die zij van haar hebben, al sinds haar jongste jaren. Al vertellend komen de tranen, omdat ze zich realiseert hoeveel druk en spanning ze dag in, dag uit met zich meedraagt.
En dan is er ook de opluchting, opluchting omdat ze heeft kunnen vertellen. En omdat ze een beetje inzicht begint te krijgen in de rode draad in dat lange verhaal dat ze kwijt moest. In de weken die volgen maken we een optelsommetje van de dingen die ze moeilijk vindt, vinden we soms oorzaken maar praten vooral over mogelijke oplossingen.
Langzamerhand vindt ze een manier om meer haar eigen weg te kiezen, maakt ze keuzes en stelt ze prioriteiten in haar leven. Wat is nou echt belangrijk voor haar? Ze leert om de hoge eisen van de studie wat te relativeren en wat meer afstand te nemen van de verwachtingen van familie én vrienden. Haar perfectionisme past ze wat aan door te accepteren dat ze niet ´alles´hoeft te weten en van haar fouten kan leren.
Het meest wonderbaarlijke?
Dat de wereld niet vergaat, dat niemand boos op haar wordt, dat ze voldoendes haalt ook al heeft ze niet ‘alles’ gelezen en… dat ze ´s-nachts weer kan slapen en haar fysieke klachten verdwijnen, zo weet ze mij na een paar weken te vertellen.
De schuchtere jonge vrouw van onze eerste ontmoeting verandert langzaam in een zelfverzekerde jonge vrouw die steeds beter weet wat ze wil en daar ook voor gaat. De faalangst heeft plaats gemaakt voor een realistisch inzicht in haar capaciteiten en mogelijkheden. Ze zal haar valkuilen in de gaten moeten houden, maar met een paar ezelsbruggetjes die we op papier hebben gezet, gaat dat zeker lukken. Met vallen en opstaan, zoals alles in het leven.
Met ferme passen stapt ze na ons laatste gesprek de straat op, kijkt nog een keer om en zwaait….vrolijk en vastberaden stapt ze de wereld in, mij tevreden achterlatend.
En vastberaden, om nog veel meer van haar leeftijdsgenoten te ondersteunen in de toekomst, wat mij tot op de dag van vandaag een bevoorrecht mens maakt.